From Fire to Faith

ചില ഇളയ പ്രവാചകന്മാർ തങ്ങൾ വേഗതയുള്ളവരാണെന്ന് കരുതുന്നു. ആ വാക്കിന്റെ അർത്ഥം അവർക്കറിയില്ല. ആകാശം പിളർന്ന് തീ പടർന്നപ്പോൾ, ചക്രവാളത്തിൽ ഏറ്റവും ചെറിയ മേഘം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടപ്പോൾ, ഞാൻ ആഹാബിന്റെ രഥത്തിന് മുന്നിൽ ഓടിയപ്പോൾ, ഇപ്പോൾ അത് വേഗതയായി. യാഗപീഠത്തിൽ നിന്ന് ഉയർന്നുവരുന്ന ചുട്ടുപൊള്ളുന്ന ഭൂമിയുടെ മൂർച്ചയുള്ള ശബ്ദം, യാഗത്തിന് മുന്നിൽ നിൽക്കുന്ന ആളുകളുടെ തടസ്സമില്ലാത്ത ആർപ്പുവിളി, എതിർ പ്രവാചകന്മാരുടെ ഭയവും അത്ഭുതവും ഇല്ലാതായി. എന്റെ ഹൃദയം ഉയർന്നു. വർഷങ്ങളുടെ വരൾച്ചയും ആകാശത്തിന്റെ നിശബ്ദതയും ഇരുട്ടിന്റെ ശക്തികൾക്കെതിരായ ആത്മീയ പോരാട്ടത്തിലേക്ക് ചേർത്തു, രാജാവിന്റെ മുമ്പിലുള്ള ഓട്ടം എന്റെ ആത്മാവിനെ ശൂന്യമാക്കി. ദേശത്തുടനീളം മഴ പെയ്യുന്നതുപോലെ പുനരുജ്ജീവനവും ന്യായീകരണവും പൊട്ടിപ്പുറപ്പെടുമെന്ന് ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചു. എനിക്ക് വേഗത, അജയ്യത, നിർഭയത്വം, ഏതാണ്ട് അമർത്യത എന്നിവ തോന്നി. അപ്പോൾ രാജ്ഞിയുടെ സന്ദേശം വന്നു- "നാളെ ഈ സമയമാകുമ്പോഴേക്കും, നീ കൊന്ന പ്രവാചകന്മാരെപ്പോലെ നിങ്ങളും മരിച്ചിരിക്കും." ഞാൻ ഓടി. വേഗം. ഇപ്പോൾ ഞാൻ വിറയ്ക്കുന്നു. ഒരു ജലപാത്രം പോലെ ശൂന്യമായി വിജയം. തീയും മഴയും എന്റെ പിന്നിലുണ്ട്. ഞാൻ പൊള്ളയാണ്. ശൂന്യമാണ്. ഒറ്റയ്ക്ക്. ഇടിമുഴക്കവും കുതിരയുടെ കുളമ്പുകളും പോലെ പ്രതിധ്വനിക്കുന്ന ഈസബെലിന്റെ ചിരി എന്നെ ഇരുട്ടിലേക്ക് ഓടിക്കുന്നു. മരുഭൂമിയിലെ ഒരു ചൂല് മരത്തിനടിയിൽ ഞാൻ ചുരുണ്ടുകൂടുമ്പോൾ കാറ്റ് പോലും എന്റെ ദുർബലമായ ശ്രമങ്ങളെ പരിഹസിക്കുന്നു. കുടുങ്ങി. ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടു. വിറയ്ക്കുന്നു. മണലിന്റെ കഷ്ണങ്ങൾ എന്റെ ചെരിപ്പിനടിയിലും എന്റെ വസ്ത്രത്തിലും പ്രവർത്തിക്കുന്നു. എനിക്ക് മതിയായിരുന്നു. "എന്റെ ജീവൻ എടുക്കൂ. ഞാൻ എന്റെ പൂർവ്വികരേക്കാൾ മികച്ചവനല്ല," ഞാൻ പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു. നിശബ്ദത കാതടപ്പിക്കുന്നു, ഞാൻ ഉറങ്ങുന്നു. സമീപത്തുള്ള കനലിൽ അപ്പം ചുടാനും, പ്രഭാത സൂര്യനിൽ തിളങ്ങുന്ന ഒരു പാത്രം വെള്ളവും കേൾക്കാനും ഉണരുമ്പോൾ, കാക്കകൾ വന്നപ്പോഴോ, വിധവ അവളുടെ അവസാന സാധനങ്ങൾ എനിക്ക് നൽകിയപ്പോഴോ തിരിച്ചെത്തിയതുപോലെ തോന്നുന്നു. പക്ഷേ അത് അപ്പോഴായിരുന്നു, ഇപ്പോഴാണ്. ഞാൻ ഒരു മയക്കത്തിൽ ഭക്ഷണം കഴിക്കുകയും വീണ്ടും ഉറങ്ങുകയും ചെയ്യുന്നു. പിന്നെ അത് വീണ്ടും ആവർത്തിക്കുന്നു. മൂന്നാം ദിവസം ഒരു ഉയിർത്തെഴുന്നേൽപ്പ് പോലെയാണ്. ശക്തി എന്റെ കൈകാലുകളിലാണ്, പക്ഷേ എന്റെ ഹൃദയത്തിലില്ല. സൗമ്യമായ വാക്കുകൾ എന്നെ അന്വേഷിക്കുന്നു. "യാത്ര നിങ്ങൾക്ക് വളരെ കൂടുതലാണ്." നാല്പത് ദിവസം പൊള്ളുന്ന സൂര്യൻ. നാല്പത് രാത്രികൾ മഞ്ഞുമൂടിയ കാറ്റിൽ. വഴിയിലുടനീളം ഉപവാസം. മരുഭൂമിയിലൂടെ ദൈവത്തിന്റെ പർവതത്തിലേക്ക് ഇടറിവീഴുന്നു. എന്റെ ഓർമ്മയിൽ ഒരു മരീചിക. എന്റെ ചർമ്മം എന്റെ ചെരിപ്പുകൾ പോലെ വിണ്ടുകീറിയതായി തോന്നുന്നു. വിശപ്പ് എന്റെ വാരിയെല്ലുകളെ കടിച്ചുകീറുന്നു, ഭയവും പരാജയങ്ങളും എന്റെ മനസ്സിനെ കീറിമുറിക്കുന്നു. ഇതെല്ലാം എന്നെ വേട്ടയാടുന്ന ഒരു പ്രേതത്തെപ്പോലെ ഞാൻ നീങ്ങുന്നു. എന്റെ ലക്ഷ്യസ്ഥാനം ആകാശത്തിനെതിരെ ഒരു മുല്ലയുള്ള വടു പോലെ ഉയരുന്നു. വിജയിയായ ചാമ്പ്യനിൽ നിന്ന് നിരാശനായ വേശ്യയിലേക്കുള്ള ഇറക്കം വേഗത്തിൽ സംഭവിച്ചു. കാർമൽ ഹോറേബിലേക്ക്. സർവ്വശക്തന്റെ തകർന്ന കൈക്കു കീഴിൽ തകർന്ന തീർത്ഥാടകരുടെ യാത്ര. ഞാൻ ഒരു ഗുഹയിൽ ഇടറിവീണ് കുഴിച്ചിടപ്പെട്ടു, സൂര്യനിൽ നിന്ന്, എന്റെ കൈപ്പത്തികളിൽ കല്ല് തണുത്തു. ഏകാന്തതയുടെ ഭാരം എന്റെ ആത്മാവിനെ തകർക്കുന്നു. “പുറത്ത് പർവതത്തിൽ നിൽക്കൂ, കാരണം ഞാൻ കടന്നുപോകാൻ പോകുന്നു,” ശബ്ദം പറഞ്ഞു. ഞാൻ എന്റെ ഗുഹയിൽ ഒതുങ്ങി, ചിന്തിച്ചു. ഒരു ചുഴലിക്കാറ്റ് പോലുള്ള ഒരു ഭ്രമണം ഉയർന്നു. ചുറ്റും പാറകൾ തകർന്നു. കാറ്റ് എന്നെ കീറിമുറിക്കാൻ ഭീഷണിപ്പെടുത്തി. പക്ഷേ യഹോവ ആ ദുരന്തത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഞാൻ സ്ഥലത്ത് ഒത്തുകൂടി. വിശുദ്ധ സങ്കേതത്തിന്റെ ഹൃദയഭാഗത്ത് ഒരു ഭൂകമ്പം ഉണ്ടായി, പക്ഷേ യഹോവ ഭൂകമ്പത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അപ്പോൾ സർവ്വശക്തന്റെ സിംഹാസനത്തിന്റെ ഉപരിതലത്തിൽ ഒരു തീ പടർന്നു, പക്ഷേ യഹോവ തീയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പിന്നെ ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ വിളി പോലെ വ്യക്തമായ ഒരു മന്ത്രണം. ഞാൻ എന്റെ മുഖം മേലങ്കി കൊണ്ട് മൂടി പുറത്തേക്ക് ഇടറി. "ഏലിയാ, നീ ഇവിടെ എന്താണ് ചെയ്യുന്നത്?" എന്റെ കൈകൾ ഭയത്താൽ വിറച്ചു, ഭയത്തേക്കാൾ. മരുഭൂമി വെട്ടിയെടുത്ത പൊള്ളയായ സ്ഥലങ്ങൾ അവന്റെ സാന്നിധ്യത്താൽ നിറഞ്ഞു. അവൻ ഉച്ചത്തിലായിരുന്നില്ല, സ്ഥിരതയുള്ളവനായിരുന്നു. കർമ്മേലിനു മുമ്പുള്ളതിനുശേഷം ആദ്യമായി, ഞാൻ ആഴത്തിൽ ശ്വസിച്ചു, ഓടിപ്പോകാൻ ഇനി ആഗ്രഹിക്കാതെ. ഒരു ശൈത്യകാല ദിനത്തിലെ ഒരു ആവരണമോ പുതപ്പോ പോലെ ഒരു ചൂട് എന്നെ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു. വരാനിരിക്കുന്ന ജീവിതത്തിന്റെ ഒരു വാഗ്ദാനം. "നീ വന്ന വഴിക്ക് തിരികെ പോകൂ. ദമാസ്കസ് മരുഭൂമിയിലേക്ക് പോകൂ. രാജാക്കന്മാരെ അഭിഷേകം ചെയ്യൂ. എലീശയെ അഭിഷേകം ചെയ്യൂ. നീ ഒറ്റയ്ക്കല്ല. ഏഴായിരം പേർ ബാലിനെ വണങ്ങാതെ നിൽക്കുന്നു." കാർമേലിൽ, ഞാൻ ഉഗ്രനും നിറഞ്ഞവനുമായിരുന്നു. ഹോരേബിൽ, ഞാൻ എളിമയും ശൂന്യനുമായി അവശേഷിച്ചു. ചക്രവാളത്തിൽ ഒരു പുതിയ പ്രഭാതം തിളങ്ങി, ഇപ്പോൾ കാറ്റ് ശാന്തമാണ്, എന്റെ മുടിയിലും താടിയിലും കനത്ത പൊടിപടലങ്ങൾ. ഞാൻ അത് കുടഞ്ഞുകളഞ്ഞു, എന്റെ കാലുകൾ വേദനിച്ചു ഗുഹയിൽ നിന്ന് കാലെടുത്തുവച്ചപ്പോൾ, പ്രഭാതം കൊടുമുടികൾക്ക് മുകളിലൂടെ സ്വർണ്ണം വിരിച്ചു. ഇപ്പോൾ കാറ്റ് സൗമ്യമായിരുന്നു, എന്റെ മുടിയിൽ നിന്ന് പൊടി തുടച്ചു. എന്റെ കാലുകൾ ഇപ്പോഴും വേദനിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, പക്ഷേ ഞാൻ നടന്നു - ഒരു ചുവട്, പിന്നെ മറ്റൊന്ന്. ഇത്തവണ പതുക്കെ, പക്ഷേ തീർച്ചയായും. ഭയത്തിൽ നിന്ന് വേഗത്തിൽ, വിശ്വാസത്തിൽ നിന്ന് വേഗത്തിൽ, എന്നിൽ നിന്ന് വേഗത്തിൽ ഞാൻ ഓടി. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ ഞാൻ ഒരു മന്ദഗതിയിലുള്ള താളം പഠിച്ചു - കൃപയുടെ വേഗത, പ്രത്യാശ പുനർനിർമ്മിക്കാൻ പര്യാപ്തമായ സ്ഥിരത.